Winkelwagen leeg
Zeewier tref je aan in en bij alle zeeën en oceanen. De meeste zeewieren in Europa komen voor in Noorwegen, Ierland, Groot Brittannië, en de Atlantische kusten van Frankrijk, Spanje en Portugal.
Op de rotskusten van Engeland, Schotland en Noorwegen groeit bijvoorbeeld een zeer rijke wierflora.
Roscoff
Het Franse Roscoff staat bekend vanwege de meer dan vijf honderd verschillende soorten zeewier die daar worden aangetroffen. Volgens experts (o.a. professor Jean Feldmann) is de kust bij Roscoff het zeewierrijkste deel van de Noordatlantische Oceaan en het Kanaal. Roscoff is een gemeente in het Franse departement Finistère (regio Bretagne) en telt 3732 inwoners (2004). Roscoff is een havenstadje en een bekend kuuroord. De kuurcentra werken veel met producten op basis van zeewier. In Roscoff is ook het wereldberoemde "Station Biologique de Roscoff" gevestigd, alwaar meer dan driehonderd mensen zich bezig houden met het marine leven rondom Roscoff.
Zeewier in Nederland
In Nederland bestaan alleen kunstmatige rotskusten in de vorm van de dijken, strekdammen en havenhoofden. Vooral in het deltagebied is een rijke wierflora aanwezig. Voorwaarde is dat de dijken zijn opgebouwd uit ruwe steensoorten. Gietasfalt en basalt raken maar moeilijk begroeid met zeewier.
Op pontons in havens, in kanalen met zout water en in zoutwatergebieden waar geen getijdewerking bestaat, zoals de Grevelingen, komt ook zeewier voor. Men treft er over het algemeen dezelfde zeewiersoorten aan als in getijdengebieden maar wel in andere verhoudingen.
Zandkusten zijn niet geschikt voor de ontwikkeling van zeewier. Het zand is teveel in beweging en biedt daardoor geen houvast. Alleen op wadplaten met geringe stroming kunnen zeewiersoorten als zeesla en darmwier voorkomen. Op kwelders komen enkele zeewiersoorten voor die speciaal aan dit milieu gebonden zijn, zoals schorpioenwier.
Litorale zone
Op de dijkhellingen zijn vaak duidelijke zones te zien, elk met een andere zeewierbegroeiing. Deze zonering ontstaat op natuurlijke wijze doordat elke zeewiersoort in verschillende mate bestand is tegen uitdroging. De zone tussen de laagwaterlijn en de hoogwaterlijn noemt men de litorale zone, die is onderverdeeld in een drietal zones:
- Sublitorale zone: In de zone onder de laagwaterlijn (die in principe altijd onder water staat) komt bijvoorbeeld suikerwier voor.
- Intertidaal gebied: Dit valt tussen de laag- en hoogwaterlijnen:
- Laag-litorale zone: hier groeien gezaagde zee-eik, Iers mos en hoorntjeswier voor.
- Midden-litorale zone: blaaswier of knotswier.
- Hoog-litorale zone: Net onder de vloedlijn groeit klein zee-eik
- Spat- of supralitorale zone: Vanaf de hoogwaterlijn landinwaarts. Dit deel is gewoonlijk alleen bereikbaar voor opspattend zeewater. Het komt alleen onder te staan bij hoog springtij of stormen. Hier komt klein darmwier voor.
Nog hoger bevindt zich dan de zone van de korstmossen.
Exoten
Niet alle vastzittende zeewieren zijn inheems. Het Japans bessenwier is een voorbeeld van een zeewiersoort die van ver is gekomen, maar in Nederland goed gedijt. Bij harde wind of ijsgang kunnen zeewieren van hun ondergrond worden losgetrokken. Op de Nederlandse kust spoelen niet alleen zeewieren aan die elders op onze kust groeiden. Ook zeewieren die aan andere kusten los raken kunnen hier terecht komen. Zo spoelt zeespaghetti (riemwier) regelmatig aan op het strand, maar groeit het niet in Nederland. Veel zeewieren die op het strand liggen, zijn afkomstig van de Franse, Engelse of Noorse kust en hebben een maandenlange zeereis achter de rug.
Zoekkaart zeewier Oosterschelde
Het Nationaal Park Oosterschelde heeft een leuke zoekkaart gepubliceerd waarmee je de namen kunt opzoeken van de meeste zeewieren die in de Oosterschelde en bij de andere Deltawerken voorkomen.
